อยากบอกเธอ…รักครั้งแรก
想要告诉你......初恋

ข้อความ :
      มันเป็นเรื่องที่อยู่ในลิ้นชัก ความทรงจำของผมมานานแล้ว นานจนความทรงจำใหม่ ๆ เข้ามาทับเข้ามาซ้อน จนมันหลุดไปอยู่ลึก ๆ จนหาไม่เจอ แล้วจู่ ๆ แม่ก็โทรทางไกลมาจากสระบุรี
　　" น้อย เค้าส่งการ์ดมาให้บอลน่ะ เค้าจะแต่งงานวันเสาร์หน้าแล้วนะ "
　　" น้อย….ไหนแม่ " ผมงง
　　" ก้อ น้อย ….หน่าของเอ็งไง " แม่เฉลย
　　 ภาพเก่าสมัยเด็ก ๆ ลอยขึ้นมาทันทีที่สิ้นคำว่า " ไง " ของแม่ เด็กหญิงช่างพูด อายุประมาณ 6 ขวบ แก้มแดง ตาแป๋ว ผมยาว ยาวจนต้องถักเปียทั้งสองข้าง ตัวบางร่างเล็ก แต่มีของเยอะจนเด็ก ๆ แถวบ้านชอบล้อเธอว่า " น้อยหน่านมใหญ่ "  ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่ามันใหญ่หรือไม่อย่างไร เพียงแต่เวลาเธอโดนล้อมาก ๆ เธอจะร้องไห้กลับบ้าน ทำให้ผมไม่มีเพื่อนเล่น ผมจึงต้องไล่ตีไอ้คนล้อเธอทุกที ( ไอ้สิ่งที่ผมทำไปเนี่ย ถ้าผู้ใหญ่เค้าทำให้แก่กันเค้าเรียกว่า ปกป้อง ) เราสองคนอยู่บ้านติดกัน บ้านผมขายกาแฟและน้ำดี่ม บ้านเธอขายข้าวราด คนกินข้าวร้านเธอ ก็จะสั่งน้ำจากร้านผม คนมานั่งกินกาแฟ พูดคุยสนทนาสภากาแฟ คุยกันเป็นวัน ๆ ที่ร้านผม พอหิวข้าว ก็สั่งข้าวร้านเธอ ร้านของเรามีบริการ DELIVERY โดยที่เราสองคนคือคนไปส่งของและมักจะไปพร้อม ๆ กันเพราะคนสั่งพร้อมกันเสมอ ๆ
      เธออายุมากกว่าผม 4 เดือน และด้วยความที่แถวละแวกบ้านเรามีเด็กผู้หญิงเยอะกว่าเด็กชาย เวลาเล่นกัน ถ้าไม่เล่นกระโดดยาง ก็จะเล่นขายของบ่อยๆ ผมก็ต้องยอม เพราะไม่งั้นก็ไม่ได้เล่น ผมต้องเล่นเป็นพ่อ น้อยหน่าเล่นเป็นแม่ เพื่อนเธออีกคนเป็นลูก ที่เหลือเป็นคนซื้อ คนเป็นพ่อต้องไป ทำงาน แม่ขายของอยู่บ้าน พอพ่อกลับบ้าน แม่ก็จะทำอาหารให้กิน อาหารคือใบไม้มาหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ แช่น้ำเป๊ปซี่ ที่ผมแอบหยิบมาจากตู้แช่โดยไม่ให้แม่รู้ (ขโมย) เอามาให้พวกเราเล่นกัน ส่วนกระโดดยางนั้น เป็นเกมโปรดของน้อยหน่าเลยทีเดียว เพราะเธอเล่นเก่งมาก กระโดดได้สูง ตั้งแต่ อีตาตุ่ม ไล่ขึ้นไปอีเข่า,อีตรง,อีกระเป๋าล่าง,อีกระเป๋าบน,อีเอว,อีพุง,อีอก,อีคอ,อี ติ่ง,อีหัว,อีสูงสุด เธอโดดผ่านหมด เธอเคยบอกว่าเธออยากเป็นนักกระโดดสูงไปแข่งโอลิมปิค ผมว่าเธอมีลุ้นทีเดียว[/en]

 那是放在我记忆抽屉中很久的故事了，久得后来不断有新的记忆放进来堆叠，直到被遗忘在抽屉深处，再也找不到。忽然，母亲从北摽府打来了电话。
    “奈给你送请柬来了，下周六她就结婚了。”
    “奈，哪个奈？我不记得了母亲。”
    “就是奈娜呀。”母亲说。
     在母亲的提醒下，儿时的记忆立刻浮现出来。那个总是说个不停的女孩儿，大概六岁，红红的脸蛋，水汪汪的大眼睛，长长的头发，编着两条长长的大辫子，可整个人却很小。家附近的孩子都拿她开玩笑，说她是“大胸奈娜”。其实我也不知道她是不是真的胸大，我只知道，当她被大家嘲弄得受不了时，总是哭着跑回家，让我没了玩伴，所以每次我总是追打那些拿她开玩笑的人。我所做的这些，用大人的话来讲就是“英雄救美”。我们两家是邻居，我家卖咖啡和饮料，她家开饭馆。在她家吃饭的人总会到我家来买咖啡，而坐在我家咖啡馆里聊了一整天的人，每每饿起来时，就会到她家点餐。我们两家店一直都是这样的合作关系，而我们两人也总是同时把东西送到对方店里，因为客人总是同时点对方店里的东西。
     她比我大四个月，因为家附近的女孩子比男孩子多，所以玩儿的时候就总是玩儿跳皮筋，还经常玩儿卖东西。对此我也只能欣然接受，否则就没什么可给我玩儿的了。我扮演爸爸，奈娜扮演妈妈，她的另一个朋友扮演孩子，其余的就当买东西的人。爸爸得外出工作，妈妈就在家里卖东西，当爸爸回家时，妈妈就会给爸爸做吃的。所谓吃的，就是被撕成小片的树叶泡在我从冰箱里偷偷拿来的可乐里，我没让妈妈知道我把可乐拿（偷）来供大家玩耍。而跳皮筋是奈娜最喜欢的游戏，因为她跳皮筋非常厉害，跳得很高。从脚踝开始，膝盖、肚子、腰、胸、脖子、耳垂、头、头顶，她都能跳过去。她说她想做一个跳高运动员，去参加奥林匹克运动会。我说，她一定行。