กะทิเงยหน้าขึ้นยิ้มกับลุงตองที่ลงนั่งบนพรมลายสวยไม่ไกลจากตู้ “นั่นลายมือแม่จริงๆ หลังๆ จะเป็นลายมือลุงบ้าง กันต์บ้าง ฎาบ้าง พูดใส่เทปอัดไว้ก็มีนะ แต่ไม่มีวิดีโอ กันต์จะทำให้ แต่แม่หนูไม่ยอม”
ยายมาเห็นของพวกนี้เข้าก็มีหวังร้องไห้เป็นทำนบพังแค่วันก่อนตอนพับผ้าห่มผืนที่แม่ใช้ประจำยังแทบแย่ ตาส่ายหน้า บกว่าไม่ต้องดูหนังเรื่องธรณีกันแสงให้เสียเวลาหรอก ดูยายนี่แหละ
กะทิไล่สายตาเลข พ.ศ เดาได้ว่าจะต้องมีช่วงอยู่มหาวิยาลัย พอจบปริญญาตรีแล้ว แม่สอบเนติบัณฑิตก่อนแล้วจึงไปต่างประเทศ แม่ได้อีกสองปริญญาจากสถาบันสองแห่งอังกฤษ กะทอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังงมหาของที่ต้องการ แต่ไม่มีวี่แววว่าจะพบง่ายๆ
ลุงตองลุกตองลุกขึ้นจากพื้นตอนไหนไม่รู้ และอุ้มกะทิพาไปนั่งบนตักที่เก้าอี้โยกข้างหน้าต่าง
“ลุงจะเล่าอะไรให้ฟัง ปล่อยลิ้นชักพวกนั้นไว้ก่อนดีไหม”

佳媞扬起脸来，对着坐在漂亮地毯上的伯伯微笑着。“这是妈妈的字迹，真的字迹。往后有些是伯伯写的，还有些是绀舅舅和帕舅舅写的。妈妈的录音带也有呐！不过就是没有录像。绀舅舅愿意为妈妈录像，但妈妈不肯。” 

外婆要是看见这些东西肯定会受不了。之前外婆仅仅是收拾那床妈妈曾用过的被子，都让她哭得一塌糊涂。外公摇头说，不必看着这些过去的东西触景生情了，还是看些别的吧。
佳媞把目光移向标注着年份的抽屉上，心里猜想，一定有装着妈妈大学时期的抽屉。妈妈拿到学士学位后，妈妈获得了法学士学位。接着妈妈就到国外去深造，又在英国获得了两个学士学位。佳媞觉得自己仿佛正在寻找着某种东西，但她所想寻找东西的却没有标注出任何可以轻易寻得的痕迹。
不知伯伯什么时候从地毯上站了起来，把佳媞抱在膝上，坐到窗边的那把大椅子上。
“伯伯想给你讲些事情，还是先把那些抽屉放一边好了。”

 点击查看更多此系列文章>>