我们经常能够在社会新闻中看到那些在山区教书的志愿老师们，他们放弃了安逸的条件，选择了在困难的环境中奉献自己，着实很令人敬佩。最近，泰国一位美丽的山区女教师也受到了泰国网友的称赞，博士毕业的她本有很好的工作机会，但她却选择了在困难的山区坚守，下面就让我们一起去看看她的故事。

เป็นอีกเรื่องราวชีวิตของครูดอยที่น่ายกย่อง สำหรับ ครูอุ้ม หรือ น.ส.สุทธิลักษณ์ กันธิพันธ์ ครูอาสาในถิ่นทุรกันดาร ที่โรงเรียนป่าเมี่ยงแม่พริก อ.แม่สรวย จ.เชียงราย
这是又一位值得被推崇的山区教师，她就是Suthilak Kanthiphan（小名：Um），她是一位偏远山区的志愿老师，她所在的学校位于泰国清莱府Mae Sarua县，名为Pa Miang Mae Phrik学校。

สำหรับครูสาวที่มีอนาคตไกลดรีกรี นักศึกษาปริญญาเอก ว่าที่ดอกเตอร์ ครูอุ้มสามารถเลือกไปสอนในโรงเรียนที่มีความสะดวกสบาย มีสิ่งอำนวยความสะดวก แต่ครูอุ้มยอมทิ้งสิ่งเหล่านี้ ออกมาเผชิญกับความท้าทาย รับหน้าที่เป็นครูดอย อยู่ห่างไกลความเจริญและสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่าง
作为一位博士毕业生，她本可以拥有光明的未来，可以选择条件更加便捷、设施更加齐全的学校去教书，但是Um老师抛弃了所有的便利，愿意面对挑战，选择成为了一名山区教师，远离繁荣，远离一切能给她带来便捷的东西。

ครูอุ้มได้เขียนเล่าเรื่องราวหน้าที่ที่เธอต้องเผชิญกับความท้าทายในแต่ละวัน ที่มีเป็นความเสี่ยง ความอันตราย ของคนที่ต้องไปอยู่บนดอยเพียงลำพัง ที่คนในเมืองอย่างเราๆ อาจจะไม่เคยได้สัมผัส ผู้หญิงตัวเล็กๆ ต้องห่างบ้าน อยู่ไกลพ่อแม่และคนรัก ขึ้นไปอยู่บนดอย จนทำให้บางครั้งอาจไม่ได้รับอ้อมกอดของคนที่คุ้นเคย บางวันแทบไม่ได้ยินเสียงกัน เพราะบนดอยไม่มีสัญญาณมือถือ มีเพียงเสียงสัตว์ป่าและบ้านพักครูหลังน้อยๆ คอยเป็นเพื่อนยามค่ำคืน
Um老师记录下了自己在每天都要面临的挑战，这些对她来说都是冒险，都是挑战，她必须一个人住在山上，像我们这样住在城里的人可能无法想象，一个女性远离自己的家、远离父母和爱人住到山上，很多时候都拥抱不到自己爱的人，有时甚至听不到他们的声音，因为山上的手机信号有时会很不好，只有山上的动物和老师宿舍在夜晚陪伴着Um老师。

อากาศบนดอยเวลาหนาวก็หนาวกว่าใคร หน้าฝนแต่ละทีไม่อยากพูดถึง ครูอุ้มต้องเสี่ยงขับรถมอเตอร์ไซค์ฝ่าถนนที่มีแต่โคลน ไปสอนเด็กๆ เหมือนในเกมส์เลย ที่เราต้องควบคุมรถให้ไปถึงจุดหมายให้ได้ แต่นี่คือชีวิตจริงของครูอุ้ม ไม่ใช้ตัวแสดงแทน พลาดคือเจ็บ
山上的气温比任何地方都冷，每到雨季的时候就更不用说了，Um老师还要在泥泞的山路上骑摩托车给学生上课，就像我们在游戏里控制左右摇晃的摩托车一样，不同的是那是Um老师在现实生活中遇到的场景，没有替身，稍有不慎就可能会受伤。

ครูอุ้มคนเดียวแต่สามารถทำทุกอย่างให้กับเด็กๆ ได้ เช้าเป็นครู กลางวันเป็นแม่ครัว ทำกับข้าวให้เด็กๆกิน อาหารบนดอยมีผักเป็นวัตถุดิบหลัก วันไหนมีเนื้อมีไก่ ถือว่าวันนั้นลาภปาก พอเด็กๆกินอิ่ม ก็ต้องรีบถอดผ้ากันเปื้อน วิ่งมาจับชอล์กเขียนกระดานให้เด็กๆได้เรียนเหมือนเดิม
Um老师虽然只有只身一人，但是为了孩子们，早上是老师，中午就变成了厨娘，给孩子们做饭吃，山上的饭菜只有蔬菜作为主要原料，要是哪天碰上有鸡有肉，就好像撞到大运一样。等孩子们吃饱之后，Um老师就要立刻脱掉围裙，再跑回教室抓起粉笔，再次变回老师。

ครูอุ้มเต็มที่กับเด็กๆ แม้จะหมดเวลาปฏิบัติหน้าที่ อย่างช่วงปิดเทอมหน้าหนาว เด็กบนดอยจะขาดแคลนสิ่งของ เสื้อผ้า ของใช้ในชีวิตประจำวัน ครูอุ้มไม่เคยมองข้ามสิ่งเหล่านี้ เมื่อปิดเทอมเธอก็จะลงจากดอยกลับบ้าน ไม่พลาดสักครั้งที่จะจัดตั้งกลุ่มเพื่อขอรับบริจาคของ เสื้อผ้ามือสอง เพื่อนำขึ้นไปให้เด็กๆ บนดอยได้ใช้ให้ความอบอุ่นร่างกายยามหนาว
Um老师对学生们尽心尽力，虽然是在休息的时间，比如放寒假的时候，山上的孩子们缺乏日常生活的用品，Um老师从来没有忽视这些事情，放假了她就回到家中，每次都会建群倡议大家捐赠这些日用品，再带到山上给孩子们在冬天御寒用。

ครูอุ้มใช้ชีวิตสมถะ อยู่กับเด็กดอย กินกับเด็กดอย ไม่ใช่สอนแค่ในห้องเรียน แต่เธอชอบพาเด็กๆไปเรียนรู้นอกห้องเรียนเสมอ เธอเข้าใจและเข้าถึงเด็กๆรวมถึงผู้ปกครองด้วย บ่อยครั้งที่ครูอุ้มจะได้รับความเอ็นดูจากผู้ปกครองของเด็กๆ ที่แวะเวียนมาดูแล และแบ่งปันอาหารการกิน
Um老师的人生没有什么野心，和山上的孩子们吃在一起，住在一起，不只是在教室里教书，她也喜欢带到课堂外去学习各种课外知识。她很理解这些孩子，并且她和孩子们以及孩子们的家长都相处得非常好。孩子们的家长经常会来看望Um老师，同时还会为分享一些食物。

 

声明：本双语文章的中文翻译系沪江泰语原创内容，转载请注明出处。中文翻译仅代表译者个人观点，仅供参考。如有不妥之处，欢迎指正。