还记得小时候我们学的成语故事“画饼充饥”吗？成语故事“画饼充饥”用泰语怎么讲呢？让我们一起先看泰语，再看中文，不懂的查字典，一起来提高泰语水平!

泰语文章

“ฮว่าปิ่งชงจี” คำแปล วาดรูปแป้งทอดแก้ความหิวโหย

ในสมัยสามก๊ก มีชายผู้หนึ่งนามว่า หลูอี้ว์(卢毓 [lúyù]) ซึ่งรับราชการอยู่ในรัฐเว่ย และเนื่องจากเขาได้คอยเสนอแนวคิดในการปกครองที่เป็นประโยชน์ต่ออ๋องเว่ยเหวิ นตี้มากมาย ดังนั้นท่านอ๋องจึงให้ความสำคัญกับเขาอย่างยิ่ง และแต่งตั้งเขาเป็นอัครเสนาบดี

ครั้งหนึ่ง อ๋องเว่ยเหวินตี้กล่าวกับหลูอี้ว์ว่า “รัฐของเราจะมีผู้มีความสามารถมากน้อยเพียงใดขึ้นอยู่กับการคัดเลือกของท่าน จงอย่าเลือกใช้คนที่ชื่อเสียง เพราะผู้ที่มีชื่อเสียงก็เปรียบเสมือนการวาดรูปแป้งทอดลงบนพื้นดิน ได้แต่มองดูไม่สามารถกิน ”

หลูอี้ว์ ตอบว่า “อาศัยเพียงชื่อเสียงไม่สามารถวัดความสามารถของผู้ใดก็จริงแต่ก็สามารถทำให้ ค้นพบผู้ที่มีความสามารถ เพราะคนเราเมื่อมีความสามารถ พฤติกรรมดีก็เป็นธรรมดาที่ย่อมมีชื่อเสียง ซึ่งเราไม่ควรมองข้ามพวกเขาไป ดังนั้นข้าพเจ้าเห็นว่าสิ่งสำคัญคือต้องทดสอบพวกเขา ว่าพวกเขามีความสามารถจริงหรือไม่ ทว่าตอนนี้ไม่มีระบบการสอบเพื่อคัดเลือกคนมีความสามารถ แต่อาศัยเพียงชื่อเสียงของผู้นั้นในการมอบตำแหน่งให้พวกเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง ” 

อ๋องเว่ยเหวินตี้เห็นด้วยกับความเห็นของ หลูอี้ว์ และกำหนดให้มีการใช้ระบบการสอบเพื่อเข้ารับราชการ

 

三国时期，有一个人叫卢毓，在魏国做官，由于他为魏文帝曹丕出了许多好主意，因此，受到朝廷器重，升为侍中、中书郎。 　　

有一次，魏文帝对卢毓说："国家能不能得到有才能的人，关键就在你了。选拔人才，不要取那些有名声的，名气不过是在地上画一个饼，不能吃的。" 　　

卢毓回答说："靠名声是不可能衡量才能的人，但是，可以发现一般的人才。由于修养高，行为好，而有名的，是不应该厌恶他们。我以为主要的是对他们进行考核，看他们是否真有才学。现在废除了考试法，全靠名誉提升或降职，所以真伪难辩，虚实混淆。"

魏文帝也同意卢毓的观点，于是就采取了考核政策来招收官员。

 点击查看更多此系列文章>>