แม่เล่าต่อว่า ไม่นานตากับลุงๆ หลายคนในละแวกก็ฝ่าฝนพายเรือมากู่ร้องตามหาแม่กับกะทิ เอาผ้าห่มเอาร่มมาด้วย แต่ทั้งแม่ ทั้งพี่ทอง ทั้งกะทิ ก็เปียกปอนไม่มีเหลือคืนนั้นกะทิจับไข้ ต้องนั่งเฝ้าเช็ดตัวกันทั้งคืนกว่าจะสร่างไข้ตอนใกล้รุ่ง พอฟ้าสางแม่ก็เก็บกระเป๋าและจากบ้านริมคลองไปอย่างไม่ล้ำลาและไม่หวนกลับมาอีกเลย
กะทินึกออกว่ายายจะโวยวายแค่ไหน แต่ก็นึกออกไปพร้อมๆ กันถึงสีหน้าเคร่งๆ ของตาที่คงจะพูดสั้นๆ ว่า “ภัทรต้องมีเหตุผลที่ทำแบบนี้ สักวันคงจะบอกให้เรารู้” แล้วตาก็คงเลี้ยงดูกะทิเรื่อยมา
กะทิรู้สึกค้นๆ ในหัวใจ สุดท้ายก็วางมือจากบ่อยทรายและหันไปหาน้ากันต์
 “ขอทิยืมโทรศัพท์มือถือหน่อยได้ไหมคะ”
 เช้าวันที่จากบ้านริมคลองมา พี่ทองส่งกระดาษชิ้นน้อยให้กะทิ พร้อมกับบอกยิ้มๆ ว่า เบอร์มือถือของหลวงลุงน่ะเผื่อกะทิอยากคุย โทร.มาตอนไหนก็ได้ พี่ทองเป็นคนรับเองแล้วยังต่อท้ายว่า หรือจะ “เมล” มาก็ได้ มีที่อยู่อีเมลเขียนมาให้เสร็จ
กะทิเห็นน้ากันต์กลั้นยิ้มเมื่อกะทิส่งเสียงพูดกับคนปลายทาง เสียงคุ้นหูที่มีกระแสความดีใจอย่างปิดไม่มิดทำให้รอยค้นๆ ในอกเหมือนจะจางลงในพริบตา
 “พี่ทอง ทิพูด พี่ทองอยากฟังเสียงทะเลไหม”

中文详解：

妈妈接着说，没过多久外公和几个村里的伯伯便带着被子和伞，划着小船来寻找妈妈和佳媞。妈妈、佳媞还有桐哥都无一幸免地成了落汤鸡。那天晚上，佳媞就发烧了，得有人整夜守在一边照顾着直至烧退。天刚朦朦亮的时候，妈妈收拾好行囊，没有告别没有回头地离开了这个河畔的家。
佳媞能想象得出外婆该生多大的气啊，还有外公可能带着严肃的表情说：“帕塔拉这么做一定是有原因的，过些天兴许就会让我们知道的。”从此外公大概就担当起照顾佳媞的责任了。
佳媞感觉心里痒痒的，最后她把双手从小井中拿了出来，扭头寻找起绀舅舅来。
“能把电话借给佳媞一会儿吗？”
离开河畔的家的那个清晨，桐哥递给佳媞一张纸条，他微笑着说，这是我的的电话号码，以防佳媞想找桐哥聊天的时候用，什么时候打过来都可以。佳媞知道桐哥是个说话算话的人。接着他又说，或者给我发邮件也行，纸上已经写了我的邮箱地址。
当佳媞试图和这个末路人说话时，佳媞见绀舅舅强忍着笑的冲动。那个熟悉的带着抑制不住的喜悦和快乐的声音在瞬间冲淡了佳媞心中的痒痒劲儿。
“桐哥，我是佳媞呀。桐哥哥想听大海的声音吗？”


 点击查看更多此系列文章>>