กะทินึกสงสารกระดาษขาวแผ่นนั้นที่ต้องมารองรับอารมณ์ แต่นึกอีกทีก็ดีเหมือนกัน พิ้งค์จะได้ไม่เก็บอักอั้นไว้ในใจ ระบายออกมาแบบนี้ดีแล้ว แต่ถ้ากะทิดินสอสีในมือบ้าง รูปวาดของกะทิก็คงไม่มีละเลงเปื้อนเปรอะแน่ๆกะทินึกแปลกใจเหมือนกันที่ในใจของตัวเองไร้เมฆหมอกใดๆ
ขากลับบ้าน กะทิถามน้าฎาว่า “แม่เกลียดพ่อไหมคะ”
น้าฎาชะงักก่อนจะก้มลงมองหน้ากะทิ แล้วตอบว่า “แม่ไม่เคยพูดถึงพ่อให้น้าฟังเลย น้าก็ไม่เคยถาม เพราะมารู้จักแม่ทีหลังแล้ว แต่น้าก็มีคิดว่าแม่จะเกลียดใครนะโดยเฉพาะคนที่ให้แม่ได้หนุมา แม่รักหนูมากจริงๆ เลยพูดตลอดเวลาว่าหนูคือทุกอย่างในชีวิตของแม่”
ถ้ามีดินสอสี กะทิวาดภาพแม่ในชุดสีชมพูหวานๆ มีปีกบางใส และถือคทาเหมือนนางฟ้า กะทิเชื่อจริงๆ ว่าป่านนี้แม่มีความสุขแล้วในโลกใหม่ และในอนาคตเราจะได้พบกัน

中文详解:

佳媞可怜那张必须得用来证明这种心情的白纸,不过另一方面也许也是好的,萍也不用憋闷着那种抑郁,能像这样发泄出来就很好。但如果现在佳媞的手上有彩色铅笔,佳媞的画一定不会出现这样一团糟的涂抹,其实佳媞自己也感到奇怪,为什么自己的内心会如此澄澈,没有乌云和迷雾的遮掩。 

回家的路上,佳媞问帕舅舅:“妈妈讨厌爸爸吗?”

在低头看向佳媞之前帕舅舅顿住了,然后他说:“妈妈从未向舅舅提起过爸爸,舅舅也不曾问,因为认识妈妈是那之后的事情了。但舅舅觉得,妈妈是不会去刻意讨厌谁的,特别是对于那个让妈妈得以有了你的人。妈妈真的很爱你,时常说你就是妈妈生命中的所有。”

如果有彩色铅笔,佳媞会画一幅画,让妈妈穿上甜甜粉红色的衣服,再画上一对透明轻薄的翅膀,还有一支天使的魔杖。佳媞真的确信,此刻在另一个世界的妈妈一定是幸福的,并且在将来大家还是会相遇。

 点击查看更多此系列文章>>