和泰国人接触多了之后，很多人都能发现他们身上一种“悠然自得”的闲适感，对待任何事情都不急不躁，和我们凡事都要追求个风风火火的性格形成了鲜明的对比。对于那些不了解泰国人民族性格的人，他们身上的闲适感也造成了很多的误会，国外一本字典就把泰国人定义为“皮肤黑且懒惰的民族”，接下来就让我们来看看，这种天大的误会是怎么形成的？

การดูนิสัยแม้เพียงบุคคลเดียวก็จะต้องเสียเวลาดูให้เที่ยงธรรมอยู่นาน ฉะนั้นยิ่งเราดูนิสัยของคนชาติหนึ่งหรือหมู่หนึ่งแล้ว เราก็จะต้องดูให้ทั่วถึงจากคนทุกพวกทุกชั้น ก่อนที่จะตัดสินชี้ขาดว่าคนชาตินั้น ๆ เป็นคนชนิดไร เพราะถ้าเราจะตัดสินด้วยใจเราชอบเราเกลียดเพียงจำนวน 2-3 คนที่เราได้พบเห็นนั้น ไม่ยุติธรรมเลย
即便只是审视一个人的性格 ，也需要不带偏见地花费相当长的时间才能了解。因此，当我们观察某个民族或某一群体的人的性格特征时，我们必须从各个领域、各个社会层面的人进行仔细观察，然后才能做出公正的评价。因为如果仅仅根据我们遇到的两三个人去主观评判整个民族的性格特点，是不公正的。


อีกประการหนึ่ง เราจะต้องเข้าใจว่าความคุ้นเคยเกี่ยวข้องจนชินไปขณะหนึ่งก็ดี การฟุ้งไปตามสมัยนิยมชั่วครู่ชั่วยามก็ดี ไม่ควรเรียกว่านิสัยของชาติ เพราะเป็นไปตามเหตุการณ์ หาใช่เกิดขึ้นในเลือดเนื้อเองไม่
另一方面，我们必须理解熟悉一段时间后形成习惯也好，在某一时刻追随潮流也好，然而这些都不应该称之为民族性格，因为这是基于时势的发展而变化的，并 非源自我们自身的血统。

ในดิกชันเนรีเล่มหนึ่งแปลคำ Siamese ไว้ว่า “คนจำพวกหนึ่งที่มีสีเนื้อดำคล้ำและขี้เกียจ” 
在一本字典里，“ 暹罗人”被定义为“皮肤黝黑且懒惰的人”。

ในเรื่องสีสันวรรณะนั้นย่อมเป็นไปตามดินฟ้าอากาศ สีที่จริงของไทยคือ สีนวล เพราะบ้านเดิมอยู่ทางเหนือ พวกเชียงใหม่เขาล้อพวกใต้เสมอว่าสีของเขาไทยแท้ พวกชาวใต้เช่น กรุงเทพฯ ปะปนกับแขกและมอญจนคล้ำไปเสียแล้ว
在肤色方面，往往受制于气候。泰国人真正的肤色应该是米黄皮肤，因为古老的家园坐落在北方，就像清迈这样的北部地区总是打趣说他们才是真正的泰国 颜色。而在南部，如曼谷等地泰国人的肤色已经与印度人和孟族人的混合在一起变深了。

ส่วนคำว่าขี้เกียจนั้นน่าเจ็บใจว่าเป็นความจริงดังนั้น เพราะแม้จะมีคนขยันอยู่ไม่น้อย แต่ส่วนมากก็ขี้เกียจ ทั้งนี้เป็นเพราะเรามีคนน้อยกว่าพื้นที่ดินอันอุดม
关于“懒惰”这 个词，令人感到遗憾的是，这是一个现实。尽管有很多勤奋的人，但大多数人却有懒惰的倾向。这主要是因为我们的人口相对较少，而土地却异常富饶。

ราชทูตคนหนึ่งที่เข้ามาอยู่เมืองไทยได้ใหม่ ๆ และวันหนึ่งขึ้นไปเที่ยว picnic ที่อยุธยา เมื่อดูพระนครเก่าทั่วแล้วก็ล่องเรือไฟกลับมาพระนครกรุงเทพฯ ทางลำแม่น้ำ รุ่งขึ้นก็มาแสดงความขอบใจในการรับรองที่กระทรวงมหาดไทย เสด็จพ่อจึงตรัสปฏิสันถารด้วยว่า “ท่านเห็นเมืองไทยเป็นอย่างไรบ้าง?” ราชทูตผู้นั้นตอบว่า “ข้าพเจ้าเสียใจมากที่จะต้องทูลตอบว่า เมืองไทยจะเจริญได้อีกไม่นาน”
有一位新来泰国的外交官，有一天他前往阿瑜陀耶进行野餐。在漫游了整个古老的城市后，他乘坐游船返回曼谷，顺着河流欣赏景色。第二天，他前 来泰国内政部表达感激之情，国王于是问道：“您觉得泰国如何？” 这位外交官回答说：“我非常遗憾不得不说，泰国繁荣不了多久了。”

เสด็จพ่อตกพระทัยตรัสถามว่า “ทำไมเล่าท่าน?” ราชทูตนั้นตอบว่า “เมื่อข้าพเจ้าล่องเรือผ่านมาตามลำน้ำ ได้เห็นคนนุ่งผ้าข้าวม้าผืนเล็กนิดเดียว นอนหลับสบายท่าทางเป็นสุขอยู่บนท่าน้ำของวัด บางคนก็กำลังจับปลาแล้วอาบน้ำเป็นสุข มองไปดูทางไร่นาก็เขียวชอุ่มด้วยดินอุดม ใครเล่าท่านจะยินดีทำงานเมื่อเขาสบายพอแล้ว” เสด็จพ่อตรัสว่า ทำเอาเราไม่มีคำจะตอบ
国王很惊讶地问：“您为何这样说呢？” 这位外交官回答说：“当我乘船顺着河流穿越时，看到有人只裹着一小块布，在寺庙的码头上悠然地入睡。有些人正在捕鱼，欢快地在水中沐浴。看向稻田，一片翠绿，土地肥沃。在这样悠闲舒适的环境下，谁会勤奋工作？” 国王陛下表示无话可说。


原来泰国人悠闲自得的民族特性古已有之！

 

声明：本文由沪江泰语编译整理，素材来自silpa-mag，未经允许不得转载。如有不妥，敬请指正。